Die dag werd ik vroeger wakker dan mijn bioritme voorschreef. Ik bleef nog een half uurtje in bed liggen.

Met geconcentreerde nonchalance hield ik mijn hartslag laag en regelmatig, en mijn ademhaling diep. Ik bewoog zo min als mogelijk. De health tracker rond mijn pols voelde als een pounce-klaar roofdier terwijl ik probeerde niet te panikeren over hoe mijn burn-out verzekering zou vervallen als ik te weinig uren slaap logde.

Op het juiste moment stapte ik met een bestudeerde energieke polsslag uit bed. Ik stuurde zoals elke morgen sotto voce een schietgebedje naar de Wolken. "Algorithmes, aligneer al mijn data. GAFA, geef me goede gigs." Ik hoopte vandaag mijn streak van 25 op tijd geleverde voedselboxen volledig te krijgen, zodat ik het volgende niveau kon unlocken en vanaf dan vooral jobs in de binnenstad met zijn kortere ritten zou krijgen. De meeste microgigs waren digitaal, en ik keek uit naar een goedbetaald fietstochtje met bonus menselijk contact. Die persoonlijke levering werd enkel nog gedaan bij de Lestats - oude artificiëlen die in afgesloten rijkere buurten van de stad woonden. Zij waren de enigen die erop stonden om zich te laten bedienen door een mens, en vooral: de enigen die dit konden betalen.

Terwijl mijn koffie neurostimulator doorliep, stond ik kort op de slimme weegschaal. Die registreerde mijn lichaamscompositie en bloedsamenstelling - zodat mijn ontbijtshake op maat kon geproduceerd worden. Natuurlijk was dat rottige piece of shit van een shakemachine weer aan het blokkeren. Ik peuterde met de klaarliggende paperclip het poedermondstuk terug open, en herstartte zodat het verbinding kon krijgen met het meshnetwerk.

Mijn smartphone pingde.

De eerste gig van de dag. Een digitaal jobje, en betaald in skere Solana coins - maar beter dan niets. Ik moest kijken naar een reeks afleveringen van een zuidkoreaanse romcom, en mijn reacties daarop laten registreren. Zo leverde ik data aan het AI-systeem dat die rotzooi produceerde om het nog beter af te stemmen op het uitlokken van emoties bij de Lestats. Grappig dat ik betaald werd voor mijn gevoelens; bitter-grappig dat die gevoelens zo weinig waard waren.

Een nieuwe ping op mijn smartphone. Het signaal dat het komende halfuur de elektriciteit aan negatieve prijs stond, en dat ik dus betaald zou worden voor het afnemen van energie. Sinds de Energiewende die volgde op de Oligarchoorlogen in het oosten kwam dit af en toe voor - maar de laatste tijd steeds vaker. Ik pauzeerde de romcom (dit zou met wat Solana kosten, maar boeien) en plugde snel alles in. Thuisbatterij, fiets, laptops, een paar smartphones, batterijoven... Alles had tegenwoordig elektro-opslag.

Inkomende videocall. Tijd blijkbaar voor mijn dagelijkse coaching gesprek. Normaal kreeg ik dan een AI aan de lijn die me probeerde te motiveren met uitspraken die getraind leken op jaren twintig memes en influencer grams. Maar vandaag werd ik verrast door een menselijke snotneus op mijn scherm. Waarschijnlijk weer zo'n gen wealth nepo baby; de meeste coachings werden door AI gedaan, maar af en toe lieten ze een mens de makkelijke gesprekken voeren als deel van een trainingsprogramma onderweg naar boven op de bedrijfsladder.

Ik probeerde op het gezicht van die sus te lezen of ik me zorgen moest maken over mijn ratings. Maar het zag er naar uit dat hij een videofilter gebruikte om zich meer op een AI avatar te laten lijken. We speelden samen het spelletje uit; ik deed even alsof ik een corporate simp was. Letterlijk allebei punten op onze leaderboard.

Ping. Nieuwe microgig.

Score! Een pseudomeat dagschotel, af te leveren bij een random Lestat in de buitenwijken. Ik sprong op mijn spedelec.

(Wordt vervolgd.)